خطر تغییرات اقلیم در کمین نیمی از شهر‌های بزرگ جهان تا ۲۰۵۰ 

به گزارش خبرگزاری آنا به نقل از یورو نیوز، سیل ها، امواج گرما، طوفان‌ها و تنش آبی به طور فزاینده‌ای این قطب‌های پرجمعیت را تحت تاثیر قرار می‌دهند مگر اینکه انتشار گاز‌های گلخانه‌ای تحت کنترل قرار گیرند.
گزارش «اطلس صفر خالص» LSEG نشان می‌دهد که کشور‌ها باید چه سطحی از کاهش انتشار گاز‌های گلخانه‌ای را هدف قرار دهند تا از چنین فجایع اقلیمی، پیش از دور بعدی مشارکت‌های تعیین شده ملی (NDCs) که در اوایل سال آینده برگزار می‌شود، استفاده کنند. 

«جاکو کوروشی» «Jaakko Kooroshy» رئیس جهانی تحقیقات سرمایه گذاری پایدار LSEG، می‌گوید: «شهر‌های مورد مطالعه ما یعنی مراکز عصبی اقتصاد جهانی هستند که تقریبا ۲۰ درصد از تولید ناخالص داخلی جهانی را تشکیل می‌دهند و خانه ۴۴۰ میلیون نفرند، به طور خاص در معرض خطر اقلیم قرار دارند.»

تاثیرات در حال حاضر شروع به تحقق در تنها ۱.۳ درجه سانتیگراد گرم شدن کرده اند. این تأثیرات اقلیمی طی هفته گذشته در مقیاس تکان دهنده‌ای در شهر والنسیا اسپانیا احساس شد، جایی که میزان باران یک سال، تنها در هشت ساعت بارید و باعث سیل‌های مرگباری شد که جان بیش از ۲۰۰ نفر را گرفت.

گروه بورس لندن پیش بینی می‌کند که گرمایش جهانی تحت سیاست‌های فعلی به ۲.۶ درجه سانتیگراد خواهد رسید. برنامه محیط زیست سازمان ملل در صورت تحقق تعهدات فعلی، دمای آن را تا پایان قرن ۲.۶ تا ۲.۸ درجه سانتیگراد تعیین می‌کند.

بر اساس این سناریوی انتشار مذکور، سهم ۴۹ شهر بزرگ جهان که در معرض خطر قرار دارند از کمتر از یک پنجم (۱۸ درصد) به تقریبا یک دوم (۴۷ درصد) افزایش خواهد یافت. 

بر اساس گزارش LSEG، شهر‌های بزرگ خاورمیانه و آسیای جنوب شرقی از این بحران رنج خواهند برد. پیش بینی می‌شود شش شهر در این مناطق یعنی سنگاپور، سورابایا، دبی، ریاض، جده و جاکارتا، تا سال ۲۰۵۰ بیش از ۵۰ روز گرمای شدید در سال را تجربه کنند.

در این گزارش آمده است: در اتحادیه اروپا، تحلیلگران بر موقعیت بسیار متزلزل آمستردام و مادرید تاکید می‌کنند.

پایتخت کم ارتفاع هلند با خطرات زیادی ناشی از بالا آمدن سطح دریا و سیل مواجه است و اگرچه از سطوح دفاعی برخوردار است، اما خطر سیل برای آن تا ۶۰ درصد افزایش می‌یابد.

در مادرید، روز‌های موج گرما ممکن است تا ۱۳۵ درصد افزایش یابد و تا سال ۲۰۵۰ به عدد «متوسط خطر» ۴۱ روز برسد. پیش بینی می‌شود که تنش آبی در پایتخت اسپانیا تا ۶۵ درصد افزایش یابد و در سال ۲۰۵۰ پرخطر شود.

وقتی صحبت از کاهش انتشار گاز‌های گلخانه‌ای می‌شود، می‌بینیم اتحادیه اروپا به اندازه کافی برای محافظت از شهر‌های خود کاری انجام نمی‌دهد. LSEG تخمین می‌زند که این اتحادیه تا سال ۲۰۳۵ از رقم ۱.۵ درجه سانتیگراد هم تراز انتشار گاز‌های گلخانه‌ای خود فراتر خواهد رفت. 

در همین حال، لندن و منچستر در انگلیس در کانون توجه قرار دارند. پایتخت انگلیس که در حال حاضر برای خطرات فیزیکی عمده کم خطر تلقی می‌شود قرار است تا اواسط قرن، ۲۲ درصد افزایش تنش آبی را تجربه کند. گرمای شدید لندن از ۱۱ به ۲۵ روز در سال می‌رسد که بیش از دو برابر خواهد شد. 

بر اساس این مطالعه، منچستر که در مجموع کم خطر باقی می‌ماند، تغییرات اقلیمی را با افزایش ۹۳ درصدی در امواج گرما و افزایش ۴۵ درصدی در تنش آبی تجربه خواهد کرد.

کوروشی می‌گوید: «با نزدیک شدن به اجلاس COP۲۹، کشور‌های G۲۰ باید فورا انتشار گاز‌های گلخانه‌ای را کاهش دهند تا از تشدید سریع خطرات اقلیمی جلوگیری کنند.»

وی افزود: «موج بعدی تعهدات ملی اقلیم برای این امر حیاتی خواهد بود. با این وجود، حتی اگر بتوان از بدترین تاثیرات تغییرات اقلیمی جلوگیری کرد، سرمایه گذاری قابل توجهی برای سازگاری شهر‌ها با شرایط جدید اقلیمی ضروری است».
LSEG طیف وسیعی از راهبرد‌های سازگاری را که شهر‌ها می‌توانند به کار گیرند، از سیستم‌ها و استحکامات هشدار اولیه نجات دهنده زندگی تا «راه حل‌های مبتنی بر طبیعت» ترسیم کرده است.

به عنوان مثال، سازه‌هایی مانند دیوار‌های دریایی، موانع سیل و سیستم‌های زهکشی می‌توانند موج‌های طوفان را کاهش دهند و به شهر‌هایی مانند آمستردام اجازه می‌دهند با وجود خطر سیل شدید، برای قرن‌ها پر رونق بمانند.

به طور مشابه، شهر‌ها به ارزش زیرساخت‌های سبز در پارک‌های سبز، راهرو‌های سبز و تالاب‌ها پی می‌برند چرا که چنین زیرساخت‌هایی به مدیریت سیلاب‌ها و کاهش اثر جزیره گرمایی شهری کمک می‌کنند. گزارش LSEG به آزمایش‌های موفقیت آمیز، از جمله ایجاد یک شهر اسفنجی در شانگهای و «جزایر خنک» در پاریس اشاره می‌کند.